دلتنگم،
سرگردانم،
و میچرخم حول محور تنهایى خودم،
دلم لك زده براى زیارت…
دلم لك زده براى گِره زدن،
امّا نه گِره اى از جنس ١٣ فروردین،
گِره اى سبز رنگ بر مشبك هایى طلایى،
گِره اى كه باز میكند هر گِره ى كورى را…
این روزها كه میلاد مادرمان است،
با خودم عهد بسته ام كه گِره بزنم زندگى ام را به گوشه ى چادر خاكى مادر،،،
گِره اى كورِ كورِ كور…
گِره اى كه باز كردنش از عهده ى هر شیطانى خارج باشد….
و چه زیباست این گِره هاى كور،
گِره هاى كورى كه باز میكنند كورترین گِره هاى زندگیت را….
برایتان از خدا گِره میخواهم،
گِره هاى كورى از جنس آسمان…
